Esgiz Defteri

Sen hiç öldün mü?

Ben bir kere öldüm. Çığlık çığlığa, bağıra çağıra, ama içimden.. Kimse duymadı çığlıklarımı benden başka. Göz yaşlarımı görenlerse bir şey yapamadılar.

İçim yırtıldı acısından. Bir parçası değil, tamamı gitti geri dönmemek üzere. Bir şey kalmadı içimde, hepsi parçalanıp kopup gitti..

Öldüm ben bir kere. Nasıl nefes alınacağını bile bilmiyormuşum tek başına. Nefes almayı beceremedim. Boğuldukça daha çok öldüm. Elimi ayağımı nereye koyacağımı bile bilemedim. Nasıl adım atılıyordu, nasıldı koşmak her şeyden kaçarmış gibi.. Ben ölünce koşup kaçamadım bile..

Sen hiç öldün mü bir başına? Çığlık çığlığa bağırmak isterken içine akıttın mı bütün hislerini. Göz yaşların içine sığmayıp taştı mı gözlerinden hiç? Nefesin ciğerine ulaşamadan yok oldu mu?

Hayat boş geldi mi sana? Ama öyle böyle değil, ne yapacağını bilmez gibi değil.. Bom boş.. Bir hiçlik yığını gibi. Her şeyi yapmış olsan da hiçbirinin bir anlamı yokmuş gibi hani.

Sen hiç öldün mü güneşin batışına doğru? En güzel manzaranın en büyük kabusun haline gelmesini izleyerek. Attığın her adımda aklına geçmişten bir şeyler gelip seni daha da boğdu mu hiç? Hafızanın en nalet kısmı, koku hafızası öldürdü mü seni hiç olmadık bir anda.. Ayakta duramayacak hale getirip dizlerinin bağını çözdü mü? Sen hiç ayakta duramayacak hale gelip yere kapanacak kadar öldün mü?

Söylesene bir, sen hiç kedilerden bile nefret edecek kadar öldün mü?